Slay the Spire Nintendo Switch Review (2024)

De afgelopen maanden vlogen de card-battler-games ons om de oren op PC en de consoles. En waar ik genoot van wat Monster Slayers en SteamWorld Quest te bieden hadden, leek alles toe te werken naar deze game. De game die al zoveel succes kende op PC en waarvan wij nu ook op Switch en de andere consoles kunnen zien waarom. Slay the Spire is het summum van wat het genre kan doen.

Waar SteamWorld Quest het nog veel van zijn sfeer en verhaal moest hebben, is Slay the Spire recht voor zijn raap. Je beklimt de Spire en komt daar gevechten, keuzes en rustmomenten tegen. Iedere run kent drie verschillende routes die elkaar ook kruisen, dus is het gemakkelijk om op sommige momenten om ervoor te kiezen de confrontatie niet aan te gaan. Dit alles leidt tot een aantal grote baasgevechten wanneer de piek eenmaal bereikt is, voordat je er weer opnieuw aan kunt beginnen. De vele vraagtekens op de kaart kunnen je voor een keuze stellen om bijvoorbeeld geld te accepteren in ruil voor een verhoging in max HP. Of om een idol te kiezen die jou vervloekt, maar wel een waardevolle buff meegeeft. Alle voors en tegens moet je afwegen en geen van de opties is pertinent goed of fout. Uiteraard kan het ook zijn dat het niets van dat alles is en je simpelweg een bandiet treft die je wilt overvallen. Dit houdt de spanning en de verwondering er constant in om uit te vinden wat je nu weer zal aantreffen in de procedureel gegenereerde dungeons.

Wanneer het tot een treffen komt, dat is waar Slay the Spire echter het meeste straalt. De drie verschillende personages hebben allen hele verschillende speelstijlen en het duurt ook best even voordat je alle vaardigheden en kaarten onder de knie hebt. The Defect is een mechanisch wezen die drie orbs oproept om zo ronde na ronde elementaire schade te doen. Zijn kaarten zijn dan ook meer gericht op dit effect versterken, skills die inzicht in kaarten geeft en maar een paar uitzonderlijke flinke damage dealers. Dit staat in schril contrast tot The Ironclad, het beginpersonage, die een vrij standaard arsenaal aan sterke aanvallen en buffs heeft naast dat hij na ieder gevecht healt. Als laatste is Silent de meest in het oog springende met zijn dierenschedel en de mogelijkheid om haast eindeloos extra kaarten te trekken. Hij moet het vooral van zijn verdediging en kleine aanvallen hebben.

Verdediging bouwt zich op door middel van Block-punten, welke eerst in mindering worden gebracht wanneer schade toegediend wordt. Tenzij er uiteraard gebruik gemaakt wordt van een kaart die alle Block-punten in een keer kan verwijderen – iets dat met sommige elitevijanden nog wel eens kan oplopen. Ook had ik veel plezier met kaarten die dubbele effecten meegeven, zoals kaarten die naast damage ook een reeds gespeelde kaart weer terug in je deck schuiven. De eerdergenoemde vloeken, maar ook permanente verwondingen worden meegenomen als kaarten in je deck. Deze zijn onspeelbaar, maar geven wel een effect mee, zoals dat ze de speler verzwakken aan het einde van iedere ronde. Het is mogelijk om dit soort kaarten te verwijderen, maar dat kan enkel – en tegen betaling – bij de shops die je op je weg vindt.

Het mooie aan Slay the Spire is de dynamiek die elke goede rogue-like over zich heeft. Iedere run, ook al kies je hetzelfde personage, is compleet anders. Hoeveel gevechten je treft, welke upgrades je weet te verzamelen, maar ook hoeveel tegenslag je kunt hebben. De kampvuren geven bijvoorbeeld de mogelijkheid om te rusten en te helen (slechts een beperkt aantal) of de tijd te gebruiken om een kaart te upgraden. Al snel ontaard dit in flink tactische afwegingen; kan ik de komende drie gevechten door op 40% health die ik nog over heb, wanneer ik ervoor kies om die zware klapper nog zwaarder te maken? Dit werkte voor mij een run enorm goed, omdat ik met twee andere kaarten ervoor kon zorgen dat deze sterke kaart weer naar voren kwam. Ik zeg specifiek ‘een run’, omdat hetzelfde trucje later weer totaal niet werkte. Slay the Spire is eindeloos aanpassen en proberen – en dat in game die je altijd net een beetje meer geeft en blijft vragen om nog één potje.

Alles oogt en klinkt ook fantastisch op de Switch, waar ik de game speelde. De art style is treffend en de controls intuïtief. Ook had ik geen moeite met lezen van de vele kaarten of het doorgronden van wat ik van een bepaalde potion moest verwachten. Niet op de TV, maar al helemaal niet in handheld mode waar een game als Slay the Spire zich echt fantastisch voor leent. Dicht op het scherm, plottend over je volgende stap, heerlijk.